Ask no questions, Hear no lies.

Why do we question our motives?
Is it because (from time to time) we have this SUPER happy phase in life and you want to know why?

We always want to know why?
Why should we do what we do?
Why should we question everything, that at the end of the day, you might feel it was "pointless"?
Why do we not appreciate what we have?
(From time to time)

Yet again, if we don't question things we won't have any more knowledge than what
we already think we have.

Why should I still question my motives even when I know where I'm going.
Do I really know where I'm going?
Do I really know what I want out of life?

Sometimes we do not notice that we take things for granted.
Society tells us to question everything.
Still why do I question everything?

Ontwaak

Jou oё oop.

Jou warm lyf langs myne.

Buite waai die wind deur

die oranje, verlepte

blare.

Ek soek vryheid, maar

vind niks.

Soms dink ek jy is my

vryheid, die uitweg na

‘n ander wêreld.

Ek ontwaak van ‘n nagmerrie.

Ek laat jou in so doen jou

ding.

Skielik skrik ek.

Sien my bed is leeg.

Alles was toe net ‘n droom.

'n Gebed net vir my

Verlore in die verte.

My voete in die sand.

Koue water wat teen my bene op spat.

In my moederstad,

daar waar ek vryheid vind.

Met sout water druppels teen my bene

waai ‘n windjie in die lug ‘n gebed vir my.

Wolke in die blou lug wat swaar hang,

met storms op die waters

sê hierdie gebed vir my:

“Niks is moeilik nie. Net onbekend.”

Lost

It is twelve PM

I am wide awake.

I am lying in bed.

Open windows.

Open minded.

Thinking of you,

feeling lost and

feeling cold.

Trying to forget you,

but instead I am

losing Myself.

Kind wees

Ek sit hier onder die boom.

Voel verlore, bang

en seer gemaak.

Die voёltjies sing ‘n valsnoot

wat ‘n gedagte terug bring

van my kinder dae.

Om kind te wees is maklik.

Daar is geen bekommernisse.

Geen seerkry en

geen grootmens goed nie.

Die skoenveters van my verlede

is verlore.

My bene bewe van skok.

Grootmens lewe is moeilik.

Om kind te wees was maklik.

Daar was geen bekommernisse,

geen seerkry en 

geen grootmens goed nie.

Straatkinders

Met ons vuil voete op die grondkombers

is ons soos twee bevorregte straatkinders.

Hand aan hand verower ons die bosryke

strate van ons verlore stad.

Deur dik en dun kriewel ons

deur die oranje sand van die Kalahari woestyn.

Soos groutjies probeer ons spontaan wees,

tog besef ons dat ons klaar selfvoldoening het.

Met ‘n skaterlag in die agtergrond is dit

daar waar ons as kinders kon baljaar.

Soms voel ons angstig en verlore in die

alledaagse lewe.

Deur na wyse woorde en ou

mense te luister kan iets geleer word.

Die trane in jou oё is swaar,

Met ongewenste gevoelings deel jy die

pyn met my.

Sonder enige verdure gedoentes

gryp ons mekaar nader

- bors teen bors lê ons op die gras -

met ‘n koue briesie wat

deur ons hare waai.

Tog besef ons, ons deel dieselfde liefde?

Tot die vroeg oggend ryp lê ons in mekaar

se arms.

Daar was geen woorde gedeel nie.

Net dieselfde drome gedroom.